BVHoewel hij een ervaren loper is en goed voorbereid was, heeft Ruben Van Gucht (38) zijn poging om de Dodentocht te voltooien dit jaar vroegtijdig moeten staken. Een opspelende maag dwong de sportjournalist na zo’n 50 kilometer op te geven. Aan HLN vertelt hij waar het misliep en of hij nog zin heeft in een herkansing: “Misschien moet ik gewoon toegeven dat ultralopen misschien niet mijn sport is?”
Voor Ruben Van Gucht is de Dodentocht geen onbekend terrein. In de loop der jaren stond hij al meer dan tien keer aan de start. Toch liep het dit jaar mis. Het Sporza-gezicht — dat de tocht al lopend aflegt — moest halfweg de handdoek in de ring gooien door maagproblemen. En dat is helaas niet de eerste keer. “Die maag, dat is bij mij een oud zeer”, vertelt hij. “Ik heb al veel marathons en ultralopen gedaan, en het blijft een terugkerend probleem. In het verleden heeft het me al een paar keer doen opgeven, ook bij de Dodentocht. Nochtans heb ik anders geen lichamelijke klachten: ik heb geen problemen met mijn voeten, benen of knieën.”

Dat zijn maag roet in het eten gooide, was jammer, want qua omstandigheden was deze Dodentocht uitstekend. “De temperatuur was perfect, het was droog, niet te warm, en ’s nachts koelde het goed af. Eigenlijk kon je als loper niets beter wensen”, aldus Ruben. Als fervente loper was hij ook goed voorbereid: “Ik loop eigenlijk bijna elke dag van het jaar, op een paar uitzonderingen na. Grosso modo ben ik dus altijd in goede basisconditie, wat betekent dat ik fysiek goed voorbereid ben op welke uitdaging dan ook”, zegt hij.

Al kon het natuurlijk altijd méér zijn: “De Dodentocht vereist natuurlijk een heel specifieke voorbereiding, en daarvoor heb ik niet echt de tijd gehad. Ik heb een paar trainingen gedaan, waarvan de langste 35 kilometer was. Mensen die veel ultralopen doen, zullen zeggen dat dat eigenlijk te weinig is om die 100 kilometer vlot en aan hoog tempo uit te lopen. Een ultraloper die ik ken, is vrijdag echter gestart terwijl hij maar 200 kilometer in totaal had getraind, en heeft de tocht wel uitgelopen. Het is dus zeker niet onmogelijk.”
Wondermiddeltjes

Jammer genoeg bestaan er geen wondermiddeltjes om zijn maagklachten op te lossen. “Ik heb ondertussen al heel veel tips gekregen van mensen die diverse zaken geprobeerd hebben. Maar het lichaam is heel individueel, vooral bij extreme inspanningen. Ieder lichaam reageert anders. Er zal misschien wel een oplossing zijn, maar als je er heel veel last van hebt, dan moet je gespecialiseerde dokters bezoeken, in behandeling gaan, dingen testen… Dat kost veel tijd en moeite. En dan stel ik mezelf de vraag: wil ik dat allemaal wel doen? Of moet ik gewoon toegeven dat dit soort sport misschien niet mijn sport is? Het is geen ramp om te accepteren dat het niet altijd lukt.”
Hoewel hij er deze keer niet in geslaagd is de finish te bereiken, kijkt hij positief terug op zijn deelname. “Lopen is mijn leven, of toch een heel belangrijk deel ervan. Ik doe het nog altijd heel graag en ik blijf gewoon elke dag lopen. Het is nu niet dat ik plots een afkeer heb van lopen”, benadrukt hij. Toch doet het hem nadenken over zijn sportieve toekomst: “Ik denk dat ik wel even voor mezelf moet nadenken: is het het waard om jezelf zo ver te drijven dat je misschien in een risicogebied komt? Sport moet toch vooral leuk zijn, zeker als je geen prof bent en er geen geld mee verdient. Het mag wel extreem zijn, maar het mag geen risico zijn voor je gezondheid. En in mijn geval denk ik dat het soms wel heel dicht bij die grens komt.”

Wandelen

Van Gucht weet dus nog niet of hij opnieuw zal deelnemen. De kans bestaat ook dat hij de tocht de volgende keer al wandelend zal ondernemen. “Ik heb dat nog nooit gedaan, en misschien wil ik dat wel eens proberen, om de schoonheid van het wandelen te ervaren. Gewoon wandelen in fijn gezelschap en gezellig praten. Die gedachte zou ik tien jaar geleden niet gehad hebben, omdat het altijd mijn ambitie was om hem al lopend te doen. Ik ben van de omgeving in Bornem (waar de Dodentocht vertrekt en arriveert, red.) en dat was altijd een jaarlijks hoogtepunt. Ik keek altijd vol bewondering naar de mensen die vooraan liepen en het ook uitliepen. Daar is mijn motivatie begonnen.”

Ruben ziet zijn deelname nu vooral als een uitstekende training om de ‘wandelwereld’ te verkennen. “Ik heb het nu zo’n vijftig kilometer volgehouden en dat was eigenlijk een goede training. Binnen een week of twee wil ik meedoen aan een wandeling van vijftig kilometer, een wandeling met Tom Boonen. Dus we gaan dat eens proberen, kijken of het leuk is. Misschien verandert dat wel mijn leven. Ik zag onlangs in het journaal dat wandelen enorm populair wordt, ook bij jonge mensen. Dus ik ga die sport nu eens een kans geven.”