“Deze knapperd kwam mij ophalen in het UZ Leuven. Home sweet home, wat een emotie.” Met deze woorden bij een selfie met haar man Arne (38) maakteMichelle Geudens (34) bekend dat ze weer thuis in Duffel is. Voor de tweede keer in haar leven was ze op de grens met de dood beland. Opnieuw is ze gered met een dubbele longtransplantatie, hoogst uitzonderlijk. “Irreëel”, zegt ze huilend, nog sterk onder de indruk. “Je weet nooit hoe lang geluk meegaat.”

Vijf maanden heeft ze moeten wachten voor er organen ter beschikking kwamen, vertelt Michelle Geudens. “Ik ben slechts 1 meter 55 en woog 40 kilo. Maar die longen moesten in mijn lichaam passen: ze moesten dus wachten op allicht een jonge donor. Op 10 juli begonnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. ‘Morgenvroeg om 8 uur moet je in het ziekenhuis zijn’, belde professor Robin Vos, hoofd van de afdeling Longtransplantatie in het UZ Leuven en al 15 jaar mijn vertrouwde arts. Ik heb nog afscheid kunnen nemen van vrienden en familie, terwijl ons jongste dochtertje in de tuin speelde.”

Een dag later was het wachten tot de chirurg ter plaatse was bij de donor en de organen werden goedgekeurd. “Voor ik het besefte, lag ik in dromenland. Ik werd wakker met nieuwe longen, met nog een buisje in mijn keel. Een half uur moest ik meeademen met de machine. Toen ging plots de tube eruit, en ademde ik zelf met mijn nieuwe longen. Het was elf uur zaterdagochtend, de transplantatie was pas de nacht voordien omstreeks drie uur afgerond. Arne dacht dat ik nog zou slapen toen hij me om 14 uur kwam bezoeken, en was heel verrast me al wakker aan te treffen. Mijn man had glinsters in zijn ogen van ongeloof. Ik heb hem nog nooit zo opgelucht gezien als toen. Zo’n snelle recuperatie hadden de dokters ook nog nooit gezien, vernamen we achteraf.”

Sterretjes van de pijn

Hoe goed het ook liep, Michelle verloor bij de operatie wel drie kilo. Ze heeft nu zes maanden revalidatie met veel kine voor de boeg. “Mijn spieren zijn weg. Ze snijden je borstkas open tot de oksels. Dat gaf veel pijn in de volgende dagen. Maar ik mocht Arne bellen als ik hem nodig had, dag en nacht. Dat heb ik ook gedaan, toen ik sterretjes zag van de pijn. Het lucht op dat eens te kunnen vertellen.”

Arne is er áltijd voor haar geweest, beklemtoont ze. “Terwijl hij onze zaak alleen moest runnen én het huishouden draaiende wist te houden, stond hij er stipt op tijd – élk bezoekuur dat hij naar Gasthuisberg mocht komen. Ook toen ik thuis nog boven in bed aan de beademing lag, heeft hij me nooit alleen gelaten. Hij bleef naast me zitten, hield mijn hand vast en maakte een toastje voor mij. Door zo ziek te worden verlies je jezelf voor een stukje. Nu wil ik weer ten volle Michelle worden. Een fitte mama voor mijn kinderen, maar ik wil ook weer de vriendin van Arne worden en zijn partner in onze juwelenzaak Gemini.”

Thuiskomen na zo’n ingrijpende operatie was voor Michelle nog specialer dan toen ze de eerste keer twee nieuwe longen kreeg. Emotioneel beleeft ze alles anders, vertelt ze. “Straks word ik 35, maar bij die eerste transplantatie was ik amper twintig. Twee jaar eerder was ik mijn zus verloren. Claire was net als ik met de erfelijke taaislijmziekte muco geboren en had op korte tijd twee keer nieuwe longen gekregen.”

Michelle Geudens (links) toen ze 18 was. Ze was deel van een drieling. Broer Vincent ontsprong de dans, maar beide meisjes hadden muco. Zus Claire overleed later dat jaar na een tweede dubbele longtransplantatie.
Michelle Geudens (links) toen ze 18 was. Ze was deel van een drieling. Broer Vincent ontsprong de dans, maar beide meisjes hadden muco. Zus Claire overleed later dat jaar na een tweede dubbele longtransplantatie. © RV
Tussen haar eerste transplantatie en nu kreeg Michelle vijftien prachtige jaren. “Zeven jaar geleden leerde ik Arne kennen. Het was liefde op het eerste zicht. Hij bracht onze plusdochter Lisse (15) mee en we kregen samen nog een kindje. Deze keer moest ik niet alleen voor mijzelf sterk zijn, maar ook voor ons gezin.”

Kinderen niet toegelaten
Hun dochtertje Senna wist niet eens dat mama een dubbele longtransplantatie kreeg. “Hoe leg je dat uit aan een kind van 3,5 jaar? Bijna een maand lang heb ik haar niet kunnen omarmen. Ik lag op een afdeling waar geen kinderen zijn toegestaan. Ze moeten je heel erg beschermen, een infectie kan je fataal worden. Mijn man moest elke keer een steriel pak aantrekken. Mijn dochter terugzien, deed ongelooflijk goed. Maar het voelt bijna onwerkelijk om Senna nu weer te kunnen knuffelen.”

Senna opnieuw kunnen knuffelen: het voelt voor Michelle nog onwerkelijk nadat ze haar dochtertje een maand niet in de armen kon sluiten
Senna opnieuw kunnen knuffelen: het voelt voor Michelle nog onwerkelijk nadat ze haar dochtertje een maand niet in de armen kon sluiten © RV
“Weer ben ik door het oog van de naald gekropen. Bij Senna welde ook een krokodillentraantje op, waarna ze weer ging spelen. Als mama wil je alleen maar dat je kind gelukkig is. Haar leventje is blijven doorlopen, met dank aan haar meter, omi & oma.”

Michelle had die nieuwe transplantatie nog uitgesteld toen ze in 2023 afstotingsverschijnselen kreeg, maar op 14 februari dit jaar liet ze zich weer op de wachtlijst zetten. “Na een griepje kon ik echt niets meer. Ik raakte de trap niet meer op, alleen douchen lukte amper. Heel mijn huishouden werd overgenomen. Zo’n lieve familie en vrienden hebben we. Voor mij was het vreemd om de controle te moeten loslaten, maar het was duidelijk dat ik niet zieker mocht worden. Nu transplantatie opnieuw de enige uitweg was, wou ik in een zo goed mogelijke conditie aan de streep komen. Ik at zoveel ik kon en fietste op de hometrainer om mijn spieren intact te houden. Maar sommige dagen zei mijn man: dat ga je vandaag niet doen.”

Michelle fietste op de hometrainer met de discipline van een atleet die naar de Olympische Spelen wil.
Michelle fietste op de hometrainer met de discipline van een atleet die naar de Olympische Spelen wil. © RV
Rouwen
Haar lichaam kan die nieuwe longen opnieuw afstoten, beseft Michelle. “Die angst is er altijd. Maar angst verlamt je en blokkeert je lichaam. Dat helpt je niet vooruit, dus probeer ik de angst om te zetten in hoop. Ik concentreer me op het feit dat het goed komt. Voor die longen ga ik heel goed zorgen, dat ben ik verschuldigd aan de nabestaanden van de donor. Die persoon was al dood en is dus niet voor mij gestorven. Maar dat ik ben gered door het overlijden van een jong iemand, grijpt me zo aan dat ik er nog wat om moet rouwen. Je mag de familie van de donor een brief sturen, en ik ga dat zeker doen. In mijn hoofd heb ik die zeker al tien keer geschreven, maar de ‘merci’ is nog niet groot genoeg. Daar bestaan geen woorden voor. Ik had moeten slikken als ze na de dood van mijn zus Claire hadden gevraagd: mogen we dan nu haar organen hebben? En dan zeggen die mensen, die net een jong iemand zijn verloren, dat het mag.”

Haar dankbaarheid gaat ook uit naar het team van UZ Gasthuisberg. “Alles heb ik daar al meegemaakt. Ik heb er mijn zus moeten afgeven, kreeg er mijn eerste paar nieuwe longen en beviel er nadien van mijn dochter. En nu weer mocht ik er wereldklasse ervaren: zo voorkomen ze alle problemen die er eventueel zouden kunnen opduiken. Professor Laurens Ceulemans heeft gouden handen. Tweede transplantaties zijn heel complex en moeilijk. Hij was de enige die genoeg ervaring had om deze operatie uit te voeren. Zonder hem kon ik dit niet navertellen. Die man heeft een vrouw en kinderen, maar heeft zich vijf maanden lang constant beschikbaar gehouden om mij te kunnen transplanteren. Op 11 juli gaf hij me mijn nieuwe longen, de dag nadien is hij op vakantie vertrokken.”

“Hij is me later komen vertellen over zijn onderzoeksproject Second Breath. Via innovatieve chirurgie willen ze voorkomen dat je lichaam vreemde organen afstoot. Ze pakken het probleem bij de kern aan en hebben er een fonds voor opgericht, waar ik graag geld voor wil inzamelen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor lotgenoten. Ik ga me ook inzetten voor LigeLUNG, een onderzoek waarbij men afstoting van organen wil voorkomen via genetisch ingrijpen op het immuunsysteem. Hun website is pas gisteren online gegaan.”

Michelle wil duidelijk alles uit het leven blijven halen, nadat ze twee keer op de grens van de dood heeft gestaan. “Dat maakt je heel nederig. Ik heb meer geluk gehad dan mijn zus. Maar je weet nooit hoelang geluk meegaat. Na mijn eerste transplantatie dacht ik in tijdsblokken. Zal ik nog vijf, nog tien of nog twintig jaar leven? Ik hoop dat mijn longen weer een hele tijd meegaan, maar wil me daar nu geen zorgen over maken. Piekeren in goede periodes, dat is tijdverspilling. Twee dagen na de operatie moest ik mijn eerste stapjes weer leren zetten in het ziekenhuis, laat me nu maar gaan wandelen met onze Australische herder Frey. Hij is pas weer thuis, want al die tijd logeerde hij bij de papa van Arne.”

Michelle Geudens begin deze zomer. Ook toen probeerde ze alles uit haar dagen te halen: de zuurstofslang reikte net tot aan het zwembadje en zo kon ze spelen met haar dochtertje