“Oh, het is toch komiek dat dat hier altijd tuut”, zegt Germaine Spriet als de piep in haar hoorapparaat onze vragen overstemt. Haar oren doen het na 104 jaar niet zo goed meer, en haar benen krijgen bijstand van de rollator. Maar op fierheid staat geen leeftijd. En de herinneringen van Diksmuides oudste inwoner, die zijn even zoet als het gesneukel (snoepgoed) dat her en der in haar kamer ligt. “Eén dag met een keer, zo ben ik oud geworden.”

Op haar hoge, ronde salontafeltje met felgekleurd tafellaken liggen de Napoleonsnoepjes uitnodigend te lachen. Een beetje later vraagt Germaine ons in de frigo te kijken, er staan nog pralines. “Ja, ze noemen mij hier de ‘spekkenmadame’. Omdat ik altijd wel iets heb staan voor mijn bezoek.” En reken maar dat ze bezoek krijgt. Germaine heeft het geluk dat haar familie – 2 dochters, 4 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen – in de buurt woont. Er is een beurtrol, zodat er bijna elke dag wel iemand komt. Ook nichtjes en neefjes komen langs. “En ’t jonk volk (de kleinkinderen, red.) komt elke woensdag. Net als vroeger, toen ik op woensdag appeltaart bakte voor heel de familie.”

Met haar haren in de krul, haar rood gelakte nagels, fleurige blouse en haar blauwe handtasje op haar rollator lijkt Germaine zo klaar voor een feest. “Ik ben altijd preus geweest (fier, red.). Mijn 80ste, 90ste, 100ste verjaardag: we hebben het altijd allemaal goed gevierd. Sinds dit jaar gaan de feestjes – Nieuwjaar, de verjaardag – hier in het rusthuis door, ik ga niet meer zo graag op trot.” Aan de muur hangt een foto van Germaine te midden van haar achterkleinkinderen, op het feest voor haar 101ste verjaardag.

De boord aan haar bed staat vol kaartjes: kampkaartjes van de Chiro, afstudeerfoto’s, communiebedankjes. Ook prominent aanwezig: een gehaakte piëta en een kruisbeeld. Germaine is een gelovige vrouw. Haar paternoster ligt op haar nachtkastje en dochter Ria weet te vertellen dat ze elke avond bidt.

Van knechtjongen tot madame
Vanuit haar kamer op de eerste verdieping ziet Germaine het oude centrum van de stad Diksmuide. Maar haar hart, dat ligt tot op vandaag in Kanegem, waar ze geboren werd. “Als kind was ik nen echte knechtjongen”, klinkt het stellig. “Wat wil je ook, met drie oudere broers. Omar, Oscar en Gerard heetten ze.”

Germaine is trots dat ze hun kleine zusje was, dat voel je aan alles. “Alle drie zijn ze geen 70 jaar geworden. Ongelofelijk, hè. We speelden als kind ‘haasje over de haag’ (haasje-over, red.). Tot mijn vijftiende ging ik naar school en daarna hielp ik mee in de kruidenierszaak van mijn moeder.” Haar man, rijkswachter André Vanparijs, leerde ze kennen op een dansfeest. “Het was ne schone jongen. (lacht)”

“We woonden allebei op dezelfde parochie, in Kanegem, ik moest niet ver gaan. Op zondag gingen we soms uit, naar de kermis of gaan dansen. Een kermis, dat was toen niet veel, hè. Soms was er maar één kraam, een snoepkraam, of soms een schietkraam. Dat was toen zo. Ik was 25 jaar toen ik trouwde, vlak na de oorlog. In die tijd mocht je geen rijkswachter zijn in je eigen regio, er moest zelfs een regio tussen zitten. En zo kwamen we in Diksmuide terecht, we woonden in de gendarmerie. En we zijn er gebleven tot aan Andrés pensioen. De mensen spraken me altijd aan met ‘madame’, omdat ik de vrouw was van een rijkswachter. Dat was toen zo.” Intussen moet ze André al meer dan 20 jaar missen. “We zijn net geen 60 jaar getrouwd geweest. Hoe lang is papa dood? Ja, al meer dan 20 jaar. In 2004 is hij gestorven, van ouderdom, hij werd 86.”

Germaine is nog 15 jaar alleen in haar huis kunnen blijven. Nu verblijft ze al 7 jaar graag in Yserheem. “Er is hier altijd goeie soep”, klinkt het. “Aan mijn tafel zit ik met iemand van 102, een 100-jarige en iemand van in de 80, goed hè? Elke dag ga ik wel een keer naar de cafetaria, voor een koffie en een appelbeignet of zo. Liedjes zingen, eens gaan kaarten zoals vroeger met mijn man, manillen of wiezen, dat doe ik graag.” Op onze vraag wat haar favoriete liedje is, klinkt het stellig ‘Voor Kanegem’ en we moeten niet lang aandringen tot Germaine het voor ons zingt.

Voor Kanegem wil ik mijn harpe snaren,
Mijn dorpje lief, het schoonste dat ik ken,
Daar snelden heen mijn vroegste levensjaren
Daar is de plaats waar ik geboren ben
Daar is het oord waar ik Gods zon zag gloren,
Voor de eerste maal de bloempjes bloeien zag,
En ’t zoet gezang der blijde vogelenkoren,
Weergalmen hoor bij heldren zomerdag.

Schone herinneringen

“Het is ook al oud”, grapt Germaine. “Mijn man en ik gingen graag terug naar Kanegem. We hadden er veel vrienden, de familie woonde daar. We hebben altijd gedacht dat we ooit zouden terugkeren, maar uiteindelijk zijn we hier in Diksmuide gebleven.” Al ging het tijdens haar leven verder dan Kanegem. “Dat begon met uitstapjes naar Luxemburg en Nederland. Toen de dochters tieners waren, zijn we voor de eerste keer weggeweest met de auto, samen met de weduwe van mijn oudste broer en haar kinderen. En dan later naar Duitsland, Italië, Venetië onder meer. Toen de kinderen het huis uit waren, zijn André en ik nog 25 jaar met Walter Tours op reis geweest, door heel Europa. Ik ben al een beetje vergeten naar waar precies. Altijd op hotel, hè. En met de bus.”

Toen Germaine 100 werd, kreeg ze een fotoalbum cadeau, als tijdsdocument en stille getuige. We zien een foto van André op de motor, in gala-uniform. “En wie is dadde?”, vraagt Germaine zich af bij een foto van haar eigen man. Hilariteit bij de dochter, stel je voor dat er een vreemde man in het album stond. Er zitten ook foto’s bij van Germaines vader, die 7 jaar soldaat is geweest, trouwfoto’s van de dochters, een foto van de kleinkinderen in Duitse klederdracht, die Germaine en André meebrachten van op reis. “Dat zijn schone herinneringen, hè. Liefst 5 viergeslachten zijn er al in de familie. Bij mijn oudste dochter 2, en bij mijn jongste dochter 3.”

En haar geheim om zo oud te kunnen worden? “Ik weet het niet, het is één dag met een keer.” Als we na 2 uur in elkaars gezelschap willen vertrekken, vraagt Germaine “of we toch niet nog een beetje willen blijven”. Het raakt ons, want we moeten naar een volgende afspraak. Tegelijk beseffen we hoeveel geluk Germaine heeft met zo’n warme familie in de buurt.